Aprosmictus erythropterus
ΑΡΣΕΝΙΚΟ: Κεφάλι και λαιμός καταπράσινοι, επάνω πλάτη και ώμοι μαύροι, έδρα μπλε, φτερούγες από πάνω κόκκινες από κάτω μαύρες, ουρά σκουροπράσινη με κιτρινοπράσινες άκρες, κάτω μέρος κιτρινοπράσινο, ράμφος κόκκινο. Μήκος 350 mm περίπου.
ΘΗΛΥΚΟ: Πράσινο ματ, κάτω μέρος κιτρινοπράσινο, έδρα μπλε, φτερά πράσινα, φτερούγες με κόκκινες άκρες, ράμφος ανοιχτό κόκκινο.
ΝΕΟΣΣΟΙ: όπως το θηλυκό, μάτια μαύρα, ράμφος ιβουάρ.
ΠΑΤΡΙΔΑ: Ανατολική Αυστραλία και νότια Queensland μέχρι τις New South Wales. Στη Νέα Γουινέα υπάρχει μια μικρότερη ράτσα ( Aprosmictus Erythropterus coccineopterus). Το ερυθρόπτερο παπαγαλάκι μοιάζει σε πολλά χαρακτηριστικά με το βασιλικό παπαγαλάκι. Δεν είναι ευαίσθητο, έχει τις ίδιες απαιτήσεις σχετικά με τη φωλιά όπως το βασιλικό παπαγαλάκι και είναι δύσκολο όσον αφορά το ταίρι του. Υπάρχουν πολύ περισσότερα ερυθρόπτερα παπαγαλάκια που ζουν σε κλουβιά από τα βασιλικά παπαγαλάκια. Τα ερυθρόπτερα παπαγαλάκια μπορούν να ζευγαρωθούν και πιο εύκολα. Γεννάνε δυο μέχρι τέσσερα αυγά, ο χρόνος επωάσεως κυμαίνεται μεταξύ 18 και 20 ημερών. Οι νεοσσοί εγκαταλείπουν τη φωλιά μετά από έξι εβδομάδες και τρέφονται ακόμα ένα μήνα από τους γονείς. Αποχρωματίζονται πολύ αργά. Τα πρώτα μαύρα φτερά της πλάτης εμφανίζονται στους αρσενικούς νεοσσούς σε ηλικία 18 μηνών. Πριν από αρκετά χρόνια έγινε εισαγωγή της ράτσας από τη Νέα Γουινέα σε μεγάλο αριθμό. Δεν είναι όμως τόσο καλό για ζευγάρωμα όσο το αυστραλέζικο. Η οικογένεια πολυτελή παπαγαλάκια (Polytelis) περιλαμβάνει τρία είδη που έχουν εισαχθεί όλα, άλλα είναι σπάνια. Μετά από την απαγόρευση της εξαγωγής τους, εξαρτάται το αν θα υπάρχουν τέτοια είδη σε κλουβιά από τα αποτελέσματα που φέρνουν τα ζευγαρώματα. Γιαυτό ελπίζουμε ότι όλοι όσοι έχουν στην κατοχή τους αυτά τα ωραία πουλιά θα κάνουν ο,τι μπορούν για να συνεχίσουν να υπάρχουν. Και πράγματι πολλά τέτοια πουλιά ζευγαρώνονται κάθε χρόνο, πράγμα που σημαίνει ότι βρίσκονται σε καλά χέρια.
Τα παπαγαλάκια αυτής της οικογένειας είναι λεπτοκαμωμένα και κομψά. Η πολύ μακριά και λεπτή ουρά γίνεται ακόμη πιο λεπτή στην άκρη της. Τα δυο μεσαία φτερά είναι τα πιο μακριά. Τα πουλιά αυτά είναι πιο εξοικειωμένα από όλα τα άλλα αυστραλέζικα είδη, άλλα είναι πολύ ζωηρά. Το αναθρεπτήριο πρέπει να έχει μεγάλο μήκος γιατί πετάνε πολύ: 6 m ή και περισσότερο. Φέρονται φιλικά στα μικρότερα πουλιά όταν βρίσκονται σε ευρύχωρα αναθρεπτήρια, καλύτερα όμως είναι να μένει το ζευγάρι μόνο του. Μερικά ζευγάρια είναι πολύ κατάλληλα για αναπαραγωγή. Το κρύο δεν τα ενοχλεί ιδιαίτερα άλλα πρέπει πάντα να έχουν ένα προφυλαγμένο χώρο χωρίς υγρασία, και στον οποίο η θερμοκρασία να μην πέφτει κάτω από το μηδέν, όπου θα τα κλείνετε τη νύχτα.
Η τροφή τους αποτελείται από παπαγαλίνη, κεχρί, ηλιόσπορους, βρώμη και λίγο κανναβούρι. Όταν τρέφουν νεοσσούς μπορείτε να τους δίνετε λίγο περισσότερο κανναβούρι. Εκτός από αυτά μπορείτε κατά καιρούς να τους δίνετε μερικά αράπικα φιστίκια, τα οποία όμως δεν τα τρώνε όλα τα είδη της οικογένειας αυτής. Επίσης να τους δίνετε τακτικά φυτρωμένους σπόρους. Πρέπει να τους δίνετε καθημερινά χόρτα και φρούτα.
ΑΡΣΕΝΙΚΟ: Κεφάλι και λαιμός καταπράσινοι, επάνω πλάτη και ώμοι μαύροι, έδρα μπλε, φτερούγες από πάνω κόκκινες από κάτω μαύρες, ουρά σκουροπράσινη με κιτρινοπράσινες άκρες, κάτω μέρος κιτρινοπράσινο, ράμφος κόκκινο. Μήκος 350 mm περίπου.
ΘΗΛΥΚΟ: Πράσινο ματ, κάτω μέρος κιτρινοπράσινο, έδρα μπλε, φτερά πράσινα, φτερούγες με κόκκινες άκρες, ράμφος ανοιχτό κόκκινο.
ΝΕΟΣΣΟΙ: όπως το θηλυκό, μάτια μαύρα, ράμφος ιβουάρ.
ΠΑΤΡΙΔΑ: Ανατολική Αυστραλία και νότια Queensland μέχρι τις New South Wales. Στη Νέα Γουινέα υπάρχει μια μικρότερη ράτσα ( Aprosmictus Erythropterus coccineopterus). Το ερυθρόπτερο παπαγαλάκι μοιάζει σε πολλά χαρακτηριστικά με το βασιλικό παπαγαλάκι. Δεν είναι ευαίσθητο, έχει τις ίδιες απαιτήσεις σχετικά με τη φωλιά όπως το βασιλικό παπαγαλάκι και είναι δύσκολο όσον αφορά το ταίρι του. Υπάρχουν πολύ περισσότερα ερυθρόπτερα παπαγαλάκια που ζουν σε κλουβιά από τα βασιλικά παπαγαλάκια. Τα ερυθρόπτερα παπαγαλάκια μπορούν να ζευγαρωθούν και πιο εύκολα. Γεννάνε δυο μέχρι τέσσερα αυγά, ο χρόνος επωάσεως κυμαίνεται μεταξύ 18 και 20 ημερών. Οι νεοσσοί εγκαταλείπουν τη φωλιά μετά από έξι εβδομάδες και τρέφονται ακόμα ένα μήνα από τους γονείς. Αποχρωματίζονται πολύ αργά. Τα πρώτα μαύρα φτερά της πλάτης εμφανίζονται στους αρσενικούς νεοσσούς σε ηλικία 18 μηνών. Πριν από αρκετά χρόνια έγινε εισαγωγή της ράτσας από τη Νέα Γουινέα σε μεγάλο αριθμό. Δεν είναι όμως τόσο καλό για ζευγάρωμα όσο το αυστραλέζικο. Η οικογένεια πολυτελή παπαγαλάκια (Polytelis) περιλαμβάνει τρία είδη που έχουν εισαχθεί όλα, άλλα είναι σπάνια. Μετά από την απαγόρευση της εξαγωγής τους, εξαρτάται το αν θα υπάρχουν τέτοια είδη σε κλουβιά από τα αποτελέσματα που φέρνουν τα ζευγαρώματα. Γιαυτό ελπίζουμε ότι όλοι όσοι έχουν στην κατοχή τους αυτά τα ωραία πουλιά θα κάνουν ο,τι μπορούν για να συνεχίσουν να υπάρχουν. Και πράγματι πολλά τέτοια πουλιά ζευγαρώνονται κάθε χρόνο, πράγμα που σημαίνει ότι βρίσκονται σε καλά χέρια.
Τα παπαγαλάκια αυτής της οικογένειας είναι λεπτοκαμωμένα και κομψά. Η πολύ μακριά και λεπτή ουρά γίνεται ακόμη πιο λεπτή στην άκρη της. Τα δυο μεσαία φτερά είναι τα πιο μακριά. Τα πουλιά αυτά είναι πιο εξοικειωμένα από όλα τα άλλα αυστραλέζικα είδη, άλλα είναι πολύ ζωηρά. Το αναθρεπτήριο πρέπει να έχει μεγάλο μήκος γιατί πετάνε πολύ: 6 m ή και περισσότερο. Φέρονται φιλικά στα μικρότερα πουλιά όταν βρίσκονται σε ευρύχωρα αναθρεπτήρια, καλύτερα όμως είναι να μένει το ζευγάρι μόνο του. Μερικά ζευγάρια είναι πολύ κατάλληλα για αναπαραγωγή. Το κρύο δεν τα ενοχλεί ιδιαίτερα άλλα πρέπει πάντα να έχουν ένα προφυλαγμένο χώρο χωρίς υγρασία, και στον οποίο η θερμοκρασία να μην πέφτει κάτω από το μηδέν, όπου θα τα κλείνετε τη νύχτα.
Η τροφή τους αποτελείται από παπαγαλίνη, κεχρί, ηλιόσπορους, βρώμη και λίγο κανναβούρι. Όταν τρέφουν νεοσσούς μπορείτε να τους δίνετε λίγο περισσότερο κανναβούρι. Εκτός από αυτά μπορείτε κατά καιρούς να τους δίνετε μερικά αράπικα φιστίκια, τα οποία όμως δεν τα τρώνε όλα τα είδη της οικογένειας αυτής. Επίσης να τους δίνετε τακτικά φυτρωμένους σπόρους. Πρέπει να τους δίνετε καθημερινά χόρτα και φρούτα.
