Τα αυστραλέζικα παπαγαλάκια είναι πολύ αγαπητά γιατί έχουν πολλές ιδιότητες, που τα καθιστούν ιδιαίτερα κατάλληλα για να ζουν σε σπιτικό περιβάλλον. Σχεδόν όλα τα είδη είναι, λόγω της μορφής τους και του χρώματός τους πολύ συμπαθητικά. Επίσης είναι πολύ ανθεκτικά, δεν έχουν απαιτήσεις και δεν δημιουργούν προβλήματα σχετικά με τη διατροφή τους. Ολόκληρη σειρά από αυτά τα είδη αποδείχτηκε ότι είναι κατάλληλα για ζευγάρωμα. Ένα είδος, ο μελοψιττακός, έγινε κανονικό κατοικίδιο ζώο που μαζί με το καναρίνι είναι το πιο διαδεδομένο πουλί που ζει σε κλουβί σε όλο τον κόσμο. Μερικά είδη είναι πολύ φιλειρηνικά και ζουν χωρίς να δημιουργούν προβλήματα με μικρότερα πουλιά - όχι όμως μαζί με άλλους παπαγάλους - σε ευρύχωρα αναθρεπτήρια. Αντίθετα με τα περισσότερα άλλα είδη παπαγάλων δεν φωνάζουν πολύ, άλλα έχουν μια ευχάριστη φωνή. Στο μέγεθος τα διάφορα είδη κυμαίνονται μεταξύ του βασιλικού ψιττακίσκου που έχει μήκος 40 cm περίπου και του μικρού πράσινου ψιττακίσκου, που έχει μήκος 22 cm περίπου.
Τα αυστραλέζικα παπαγαλάκια ζουν καλύτερα σε υπαίθρια αναθρεπτήρια που δεν πρέπει να έχουν μήκος κάτω από 5 m για τα μεγαλύτερα είδη, και για τα μικρότερα κάτω από 2,5 m. Είναι ευνόητο ότι κάθε αναθρεπτήριο πρέπει να έχει ένα καλοχτισμένο προφυλαγμένο χώρο, χωρίς ρεύματα και υγρασία. Αυτός ο χώρος πρέπει να μπορεί να φωτίζεται τεχνητά και σας συνιστούμε να είναι και θερμαινόμενος για να μην πέφτει η θερμοκρασία κάτω από το μηδέν το χειμώνα. Για μερικά είδη είναι η θέρμανση το χειμώνα απολύτως απαραίτητη.
Σε όλα τα είδη πρέπει να δίνετε παπαγαλίνη και κεχρί άσπρο και Σενεγάλης σαν κυρίως τροφή. Επίσης, πρέπει να τους δίνετε ηλιόσπορους και βρώμη, στα μεγαλύτερα είδη περισσότερο, στα μικρότερα λιγότερο. Δώστε τους και λίγο κανναβούρι. Τα αράπικα φιστίκια (φυσικά άψητα) αρέσουν πολύ στα μεγάλα είδη, κυρίως, άλλα και αυτά περιέχουν, όπως και το κανναβούρι, πολύ λίπος. Μπορείτε να τους δίνετε λίγο περισσότερο κανναβούρι όταν έχουν νεοσσούς. Σας συνιστούμε ιδιαίτερα τα κοτσάνια του κεχριού για τα μικρότερα είδη. Μαζί με τους ξερούς σπόρους είναι καλό να τους δίνετε φυτρωμένη παπαγαλίνη, κεχρί, κοτσάνια κεχριού, βρώμη, καλαμπόκι και ηλιόσπορους. Επίσης πρέπει να έχουν πάντα χορτάρια όπως ορνιθόγαλο, βοτάνι, μαρούλι, αντίδια και σπανάκι. Σε μερικά είδη αρέσουν περισσότερο τα χορταρικά από ο,τι σε άλλα. Σχεδόν όλα τρώνε φυτρωμένους σπόρους όταν τα συνηθίσετε. Επίσης πρέπει να τους δίνετε φρούτα όπως γλυκά μήλα, αχλάδια, πορτοκάλια και σταφύλια. Σχεδόν όλα τα είδη τα συνηθίζουν σιγά - σιγά.
Από το 1960 που απαγόρευσε η αυστραλέζικη κυβέρνηση την εξαγωγή των αυστραλέζικων πουλιών και ζώων εισάγονται στην Ευρώπη αυστραλέζικα παπαγαλάκια εκτροφείων. Ευτυχώς είναι εύκολη η αναπαραγωγή τους ώστε υπάρχουν σχεδόν πάντα. Όμως υπάρχουν είδη που ήταν σπάνια ή δύσκολο να ζευγαρωθούν, και τα οποία σιγά - σιγά θα εκλείψουν. Στα νησιά που γειτονεύουν στην αυστραλέζικη ήπειρο υπάρχει ένας αριθμός ειδών συγγενικών με τα αυστραλέζικα παπαγαλάκια, τα οποία όμως εισάγονται σπάνια.
Οι παλιότερες μαζικές εισαγωγές των αυστραλέζικων ειδών δημιούργησαν ορισμένες κακές καταστάσεις, που σπάνια συμβαίνουν στην Ευρώπη με παπαγαλάκια εκτροφείου: Πρώτον πολλά πουλιά είχαν εξαντληθεί από το μακρύ ταξίδι ή ήταν άρρωστα. Συχνά ταξίδευαν πολλά μαζί σε στενόχωρα κλουβιά, στα οποία η τροφή άλλα και το νερό ήταν συχνά βρώμικα. Γιαυτό ήταν πάντα απαραίτητη μια ιδιαίτερη φροντίδα για να συνηθίσουν στο νέο περιβάλλον και παρόλα αυτά πολλά δεν επιζούσαν. Πολλά είδη παρουσίαζαν φλεγμονές στα μάτια από τα βρώμικα δοχεία, ιδίως τα είδη της οικογένειας Polytelis και Neophema. Αυτές οι φλεγμονές ήταν συνήθως ανίατες. Ιδιαίτερα στα είδη της οικογένειας Polytelis παρουσιάστηκαν συχνά παραλυσίες των ποδιών.
Τα αυστραλέζικα παπαγαλάκια ζουν καλύτερα σε υπαίθρια αναθρεπτήρια που δεν πρέπει να έχουν μήκος κάτω από 5 m για τα μεγαλύτερα είδη, και για τα μικρότερα κάτω από 2,5 m. Είναι ευνόητο ότι κάθε αναθρεπτήριο πρέπει να έχει ένα καλοχτισμένο προφυλαγμένο χώρο, χωρίς ρεύματα και υγρασία. Αυτός ο χώρος πρέπει να μπορεί να φωτίζεται τεχνητά και σας συνιστούμε να είναι και θερμαινόμενος για να μην πέφτει η θερμοκρασία κάτω από το μηδέν το χειμώνα. Για μερικά είδη είναι η θέρμανση το χειμώνα απολύτως απαραίτητη.
Σε όλα τα είδη πρέπει να δίνετε παπαγαλίνη και κεχρί άσπρο και Σενεγάλης σαν κυρίως τροφή. Επίσης, πρέπει να τους δίνετε ηλιόσπορους και βρώμη, στα μεγαλύτερα είδη περισσότερο, στα μικρότερα λιγότερο. Δώστε τους και λίγο κανναβούρι. Τα αράπικα φιστίκια (φυσικά άψητα) αρέσουν πολύ στα μεγάλα είδη, κυρίως, άλλα και αυτά περιέχουν, όπως και το κανναβούρι, πολύ λίπος. Μπορείτε να τους δίνετε λίγο περισσότερο κανναβούρι όταν έχουν νεοσσούς. Σας συνιστούμε ιδιαίτερα τα κοτσάνια του κεχριού για τα μικρότερα είδη. Μαζί με τους ξερούς σπόρους είναι καλό να τους δίνετε φυτρωμένη παπαγαλίνη, κεχρί, κοτσάνια κεχριού, βρώμη, καλαμπόκι και ηλιόσπορους. Επίσης πρέπει να έχουν πάντα χορτάρια όπως ορνιθόγαλο, βοτάνι, μαρούλι, αντίδια και σπανάκι. Σε μερικά είδη αρέσουν περισσότερο τα χορταρικά από ο,τι σε άλλα. Σχεδόν όλα τρώνε φυτρωμένους σπόρους όταν τα συνηθίσετε. Επίσης πρέπει να τους δίνετε φρούτα όπως γλυκά μήλα, αχλάδια, πορτοκάλια και σταφύλια. Σχεδόν όλα τα είδη τα συνηθίζουν σιγά - σιγά.
Από το 1960 που απαγόρευσε η αυστραλέζικη κυβέρνηση την εξαγωγή των αυστραλέζικων πουλιών και ζώων εισάγονται στην Ευρώπη αυστραλέζικα παπαγαλάκια εκτροφείων. Ευτυχώς είναι εύκολη η αναπαραγωγή τους ώστε υπάρχουν σχεδόν πάντα. Όμως υπάρχουν είδη που ήταν σπάνια ή δύσκολο να ζευγαρωθούν, και τα οποία σιγά - σιγά θα εκλείψουν. Στα νησιά που γειτονεύουν στην αυστραλέζικη ήπειρο υπάρχει ένας αριθμός ειδών συγγενικών με τα αυστραλέζικα παπαγαλάκια, τα οποία όμως εισάγονται σπάνια.
Οι παλιότερες μαζικές εισαγωγές των αυστραλέζικων ειδών δημιούργησαν ορισμένες κακές καταστάσεις, που σπάνια συμβαίνουν στην Ευρώπη με παπαγαλάκια εκτροφείου: Πρώτον πολλά πουλιά είχαν εξαντληθεί από το μακρύ ταξίδι ή ήταν άρρωστα. Συχνά ταξίδευαν πολλά μαζί σε στενόχωρα κλουβιά, στα οποία η τροφή άλλα και το νερό ήταν συχνά βρώμικα. Γιαυτό ήταν πάντα απαραίτητη μια ιδιαίτερη φροντίδα για να συνηθίσουν στο νέο περιβάλλον και παρόλα αυτά πολλά δεν επιζούσαν. Πολλά είδη παρουσίαζαν φλεγμονές στα μάτια από τα βρώμικα δοχεία, ιδίως τα είδη της οικογένειας Polytelis και Neophema. Αυτές οι φλεγμονές ήταν συνήθως ανίατες. Ιδιαίτερα στα είδη της οικογένειας Polytelis παρουσιάστηκαν συχνά παραλυσίες των ποδιών.
