Τα ελαστικά οχημάτων ή ελαστικά αυτοκινήτων, αυτά που κοινά ονομάζουμε «λάστιχα» και που μαζί με τη μεταλλική στεφάνη, που λέγεται «ζάντα», αποτελεί τον τροχό κάθε οχήματος. Η πρόοδος και η εξέλιξη του αυτοκινήτου οφείλεται κατά σημαντικό ποσοστό στην τελειοποίηση των ελαστικών, που αποτελούν παράγοντα βασικό για την ασφάλεια και την απόδοση του οχήματος. Είναι εξάρτημα του οχήματος, που πρέπει να αντέχει αποτελεσματικά σε χτυπήματα, σε διάφορες παραμορφώσεις, σε μεταβαλλόμενες θερμοκρασίες κτλ. Τα ελαστικά στις στροφές δέχονται τεράστιες πλευρικές πιέσεις από τη φυγόκεντρη δύναμη και στο φρενάρισμα αντιμετωπίζουν μια τεράστια κινητική ενέργεια. Επίσης τα λάστιχα παίζουν πρωτεύοντα ρόλο στην άνεση και στην πρόσφυση, δηλαδή στο καλό «κράτημα» του δρόμου.
Οι δύο βασικοί τύποι ελαστικών είναι ο κλασικός τύπος και ο τύπος των ακτινωτών ή ράντιαλ ελαστικών. Τα κλασικά έχουν ένα ζυγό αριθμό από στρώματα «λινών», που διασταυρώνονται μεταξύ τους. Τα διαγώνια νήματά τους σχηματίζουν μεταξύ τους ρόμβους ή τετράγωνα και με την περίμετρο του ελαστικού γωνία 35° - 40°, ανάλογα με τον τύπο. Στα σύγχρονα λάστιχα μειώθηκε ο αριθμός των στρωμάτων και αυξήθηκε το πάχος των νημάτων έτσι ώστε να γίνουν πιο ευλύγιστα, χωρίς να χάνουν την ανθεκτικότητά τους. Τα ακτινωτά λάστιχα αποτελούνται από δύο χωριστά μέρη: το σκελετό και τη ζώνη. Το σκελετό συνθέτουν παράλληλα νήματα σε σχήμα αψίδας, που ενώνουν το ένα «τακούνι» με το άλλο ως φυσική προέκταση των ακτίνων του τροχού. Η ζώνη βρίσκεται ανάμεσα στο σκελετό και στο από καουτσούκ «πέλμα» του ελαστικού και αποτελείται από τέσσερα συνήθως στρώματα λινών, που σχηματίζουν με τις αψίδες ρόμβους.
Τόσο τα κλασικά όσο και τα ακτινωτά λάστιχα προσφέρονται με αεροθάλαμο (σαμπρέλα) ή και χωρίς αυτόν. Τα τελευταία λέγονται «τιούμπλες» και η σαμπρέλα αντικαθίσταται στο εσωτερικό του περιβλήματος από ένα στρώμα ειδικού συνθετικού καουτσούκ, που το κάνει αεροστεγές. Η βαλβίδα για το φούσκωμα των ελαστικών βρίσκεται πάνω στη ζάντα. Τα κλασικά λάστιχα είναι στα πλευρά τους περισσότερο ανθεκτικά σε πλάγια χτυπήματα από ότι τα ακτινωτά. Επίσης είναι πιο αθόρυβα στις ανώμαλες επιφάνειες. Τα ακτινωτά όμως λάστιχα παρουσιάζουν μεγαλύτερη ευκαμψία και γενική αντοχή, καθώς και καλύτερη ικανότητα πρόσφυσης, για αυτό και χρησιμοποιούνται σε μεγαλύτερη κλίμακα. Τα «τιούμπλες» είναι ασφαλέστερα, αλλά χρειάζονται περισσότερη προσοχή, επειδή και μικρά χτυπήματα της ζάντας έχουν ως αποτέλεσμα να καταστραφεί η απόλυτη αεροστεγής συνοχή μεταξύ ζάντας και ελαστικού.
Η πανοπλία του ελαστικού, δηλαδή ο σκελετός του, γίνεται από νήματα ή σύρματα ή συνδυασμό των δύο. Τα σύρματα είναι ατσάλινα, ενώ τα νήματα κατασκευάζονται από ρεγιόν ή νάιλον. Τα ρεγιόν χρησιμοποιούνται στα ελαστικά των βαρέων οχημάτων, ενώ τα νάιλον στα μεγάλα λάστιχα των φορτηγών. Το επίστρωμα των ελαστικών δεν είναι πάντα από φυσικό καουτσούκ, αλλά από άλλες χημικές συνθετικές ύλες που παράγονται από το πετρέλαιο.
Τα λάστιχα είναι διάφορων μεγεθών και οι διαστάσεις τους γράφονται στα πλευρά με δύο αριθμούς. Ο πρώτος εκφράζει τη χορδή του ελαστικού, δηλαδή το μεγαλύτερο άνοιγμά του από τη μια πλευρά του στην άλλη, ενώ ο δεύτερος την εσωτερική διάμετρο του. Οι δύο αυτές διαστάσεις δίνονται σε ίντσες και χωρίζονται με παύλα (π.χ. 5,2-14) αλλά και σε χιλιοστά του μέτρου, οπότε χωρίζονται με το x (π.χ. 132 x 355).
Ένας άλλος τύπος ελαστικών, με καρφιά από βολφράμιο στο πέλμα τους, αντικατέστησε τις αλυσίδες, που ήταν απαραίτητες για την κίνηση του οχήματος στο χιόνι. Σε όλες τις περιπτώσεις κίνησης, η κατάλληλη πίεση στα ελαστικά δίνει μεγαλύτερη ικανότητα πρόσφυσης και σταθερότητα οδήγησης.
Οι δύο βασικοί τύποι ελαστικών είναι ο κλασικός τύπος και ο τύπος των ακτινωτών ή ράντιαλ ελαστικών. Τα κλασικά έχουν ένα ζυγό αριθμό από στρώματα «λινών», που διασταυρώνονται μεταξύ τους. Τα διαγώνια νήματά τους σχηματίζουν μεταξύ τους ρόμβους ή τετράγωνα και με την περίμετρο του ελαστικού γωνία 35° - 40°, ανάλογα με τον τύπο. Στα σύγχρονα λάστιχα μειώθηκε ο αριθμός των στρωμάτων και αυξήθηκε το πάχος των νημάτων έτσι ώστε να γίνουν πιο ευλύγιστα, χωρίς να χάνουν την ανθεκτικότητά τους. Τα ακτινωτά λάστιχα αποτελούνται από δύο χωριστά μέρη: το σκελετό και τη ζώνη. Το σκελετό συνθέτουν παράλληλα νήματα σε σχήμα αψίδας, που ενώνουν το ένα «τακούνι» με το άλλο ως φυσική προέκταση των ακτίνων του τροχού. Η ζώνη βρίσκεται ανάμεσα στο σκελετό και στο από καουτσούκ «πέλμα» του ελαστικού και αποτελείται από τέσσερα συνήθως στρώματα λινών, που σχηματίζουν με τις αψίδες ρόμβους.
Τόσο τα κλασικά όσο και τα ακτινωτά λάστιχα προσφέρονται με αεροθάλαμο (σαμπρέλα) ή και χωρίς αυτόν. Τα τελευταία λέγονται «τιούμπλες» και η σαμπρέλα αντικαθίσταται στο εσωτερικό του περιβλήματος από ένα στρώμα ειδικού συνθετικού καουτσούκ, που το κάνει αεροστεγές. Η βαλβίδα για το φούσκωμα των ελαστικών βρίσκεται πάνω στη ζάντα. Τα κλασικά λάστιχα είναι στα πλευρά τους περισσότερο ανθεκτικά σε πλάγια χτυπήματα από ότι τα ακτινωτά. Επίσης είναι πιο αθόρυβα στις ανώμαλες επιφάνειες. Τα ακτινωτά όμως λάστιχα παρουσιάζουν μεγαλύτερη ευκαμψία και γενική αντοχή, καθώς και καλύτερη ικανότητα πρόσφυσης, για αυτό και χρησιμοποιούνται σε μεγαλύτερη κλίμακα. Τα «τιούμπλες» είναι ασφαλέστερα, αλλά χρειάζονται περισσότερη προσοχή, επειδή και μικρά χτυπήματα της ζάντας έχουν ως αποτέλεσμα να καταστραφεί η απόλυτη αεροστεγής συνοχή μεταξύ ζάντας και ελαστικού.
Η πανοπλία του ελαστικού, δηλαδή ο σκελετός του, γίνεται από νήματα ή σύρματα ή συνδυασμό των δύο. Τα σύρματα είναι ατσάλινα, ενώ τα νήματα κατασκευάζονται από ρεγιόν ή νάιλον. Τα ρεγιόν χρησιμοποιούνται στα ελαστικά των βαρέων οχημάτων, ενώ τα νάιλον στα μεγάλα λάστιχα των φορτηγών. Το επίστρωμα των ελαστικών δεν είναι πάντα από φυσικό καουτσούκ, αλλά από άλλες χημικές συνθετικές ύλες που παράγονται από το πετρέλαιο.
Τα λάστιχα είναι διάφορων μεγεθών και οι διαστάσεις τους γράφονται στα πλευρά με δύο αριθμούς. Ο πρώτος εκφράζει τη χορδή του ελαστικού, δηλαδή το μεγαλύτερο άνοιγμά του από τη μια πλευρά του στην άλλη, ενώ ο δεύτερος την εσωτερική διάμετρο του. Οι δύο αυτές διαστάσεις δίνονται σε ίντσες και χωρίζονται με παύλα (π.χ. 5,2-14) αλλά και σε χιλιοστά του μέτρου, οπότε χωρίζονται με το x (π.χ. 132 x 355).
Ένας άλλος τύπος ελαστικών, με καρφιά από βολφράμιο στο πέλμα τους, αντικατέστησε τις αλυσίδες, που ήταν απαραίτητες για την κίνηση του οχήματος στο χιόνι. Σε όλες τις περιπτώσεις κίνησης, η κατάλληλη πίεση στα ελαστικά δίνει μεγαλύτερη ικανότητα πρόσφυσης και σταθερότητα οδήγησης.
