Η ζωολογία ήταν ένας ακόμη κλάδος που απασχόλησε τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Στο θέμα του κέντρου του οργανισμού υπήρχε γενικά μια διαφορά απόψεων. Άλλοι θεωρούσαν ως κέντρο τον εγκέφαλο, όπως ο Αλκμαίων από τον Κρότωνα, ο Αναξαγόρας και ο Πλάτων, και άλλοι την καρδιά, όπως ο Εμπεδοκλής και ο Αριστοτέλης. Ο Διογένης από την Απολλωνία (450-390 π.Χ.) ασχολήθηκε με προβλήματα φυσιολογίας και ο μεγάλος Αβδηρίτης Δημόκριτος έγραψε ένα έργο με τίτλο «Αιτίαι περί ζώων», χαμένο σήμερα. Συστηματικά όμως ασχολήθηκε με τη ζωολογία ο Αριστοτέλης και σχετικά είναι πέντε κυρίως έργα του: «Περί τα ζώα ιστορίαι», «Περί ζώων μορίων», «Περί ζώων κινήσεως» «Περί πορείας ζώων» και «Περί ζώων γενέσεως».
Με βάση την ύπαρξη ερυθρού αίματος ή όχι ο Αριστοτέλης διαιρεί τα ζώα σε «έναιμα» (άνθρωπος, ζωοτόκα και ωοτόκα τετράποδα, ψάρια, πουλιά) και «άναιμα» (οστρακόδερμα, μαλάκια, έντομα). Στη συνέχεια διακρίνει διάφορα είδη και καταγράφει περίπου 550 είδη ζώων. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι παρατηρήσεις του για το ζωικό οργανισμό, που βασίζονται πολλές φορές σε τομές.
Μια σελίδα του έργου του Αριστοτέλη «Περί Ζώων Ιστορίαι», τυπωμένου στη Βενετία το 1497.
Με βάση την ύπαρξη ερυθρού αίματος ή όχι ο Αριστοτέλης διαιρεί τα ζώα σε «έναιμα» (άνθρωπος, ζωοτόκα και ωοτόκα τετράποδα, ψάρια, πουλιά) και «άναιμα» (οστρακόδερμα, μαλάκια, έντομα). Στη συνέχεια διακρίνει διάφορα είδη και καταγράφει περίπου 550 είδη ζώων. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι παρατηρήσεις του για το ζωικό οργανισμό, που βασίζονται πολλές φορές σε τομές.
Μια σελίδα του έργου του Αριστοτέλη «Περί Ζώων Ιστορίαι», τυπωμένου στη Βενετία το 1497.
