Η ελληνική Προϊστορία αρχίζει απο την εποχή στην οποία χρονολογούνται τα πρώτα ίχνη ανθρώπινης ζωής που βρέθηκαν στον ελληνικό χώρο. Το χρονικό σημείο της αρχής υπολογίζεται πάντα με πολυ μεγάλη προσέγγιση και δεν είναι σταθερό, γιατί οι έρευνες φέρνουν στο φως όλο και παλαιότερα ευρήματα. Το τέλος της ορίζεται γύρο στα τέλη του 12ου αι. π.Χ., όταν σβήνει ο μυκηναϊκός πολιτισμός.
Με βάση το κύριο υλικό που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή των εργαλείων και των όπλων, η Προϊστορία χωρίζεται σε Εποχή του Λίθου, που φτάνει ως τις αρχές της 3ης χιλιετίας, και σε Εποχή του Χαλκού ή Χαλκοκρατία, που διαρκει απο τις αρχες της 3ης χιλιετιας ως περιπου το 1100 π.Χ.
Η Εποχή του Λίθου χωρίζεται σε Παλαιολιθική και Νεολιθική. Η διαίρεση αυτή γίνεται με διακριτικό στοιχείο τον τρόπο κατεργασίας της πέτρας, του βασικού υλικού κατασκευής εργαλείων και όπλων. Το χαρακτηριστικό όμως αυτό είναι εξωτερικό. Η ουσιαστική διαφορά είναι η μεγάλη αλλαγή στον τρόπο ζωής του ανθρώπου, που, απο κυνηγός και συλλέκτης, γίνεται γεωργός και κτηνοτρόφος και αποκτά μόνιμο τόπο εγκατάστασης δημιουργώντας τους πρώτους οικισμούς. Η Εποχή του Χαλκού, πάλι, χωρίζεται στην Πρώιμη, στη Μέση(στην αρχή της οποίας βρίσκονται κιόλας στον ελλαδικό χώρο τα πρώτα ελληνικά φύλα) και στην Ύστερη, που είναι γνωστή και ως "Μυκηναϊκή". Και εδώ τελειώνει η περίοδος της ελληνικής προϊστορίας.
