Η ιστορία των ρούχων από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας είναι σαν ένας καθρέφτης που αντικατοπτρίζει ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας. Ο κάθε λαός, σε κάθε χώρα, έχει προσθέσει τη σφραγίδα του με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στα ρούχα των ανθρώπων. Η ιστορία της μόδας είναι σχεδόν το ίδιο παλιά όσο και η ιστορία της ενδυμασίας. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος ανακάλυψε την αξία του ιματισμού ως προστασία από τις αρνητικές επιδράσεις της φύσης, δεν πέρασε πολύς καιρός ώσπου να απασχολήσει την ανθρωπότητα και η αισθητική πλευρά της ενδυμασίας.
Από την αρχαιότητα, ο άνθρωπος προσπαθούσε να καλύψει το γυμνό σώμα του, κάτι που θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως αίσθημα ντροπής. Ωστόσο, η ερμηνεία αυτή είναι πάρα πολύ στενή και περιορισμένη, λαμβάνοντας υπόψη πως από παλιά και μέχρι σήμερα υπάρχουν φυλές όπου οι άνθρωποι κυκλοφορούν χωρίς ρούχα, όπως οι ιθαγενείς στην Αυστραλίας, και άλλοι. Το πιο πιθανό είναι τα ρούχα να μην ήταν μόνο και τόσο για κάλυψη, αλλά ένα σύμβολο προστασίας από εξωτερικές απειλές, τόσο τις πραγματικές όσο και τις φανταστικές. Ακόμα και το φυλαχτό ήταν ένα είδος ρούχου, διότι προστάτευε το ανθρώπινο σώμα από τον περιβάλλοντα κόσμο.
Αρχαιολογικές ανασκαφές δείχνουν ότι τα ρούχα έχουν ήδη εμφανιστεί σε πρώιμα στάδια της ανθρώπινης ανάπτυξης. Το κύριο υλικό για πρωτόγονα ρούχα, σε όλες τις περιοχές της Γης, ήταν τα δέρματα ζώων. Εργαλεία επεξεργασίας πρωτόγονων ενδυμάτων (μεταλλικές ξύστρες, μαχαίρια, μυτερά αντικείμενα, και άλλα) βρίσκονται στους χώρους διαμονής πρωτόγονων ανθρώπων, τα οποία ανήκουν σε Μουστιαία Περίοδο (100-40 χιλιάδες χρόνια πριν).
Τα πρώτα είδη των ρούχων όπως φαίνεται ήταν οι πρωτόγονες καμπαρντίνες (μανδύες) και περιτυλίγματα για τους μηρούς. Στη συνέχεια, δένοντας δέρματα ζώων στη μέση του, προστατεύοντας έτσι τα πόδια του από τα αγκάθια, ο άνθρωπος ανακάλυψε τις κάλτσες. Και ύστερα με παρόμοιο τρόπο τα μανίκια για να προστατεύει τα χέρια του. Και ως τελικό αποτέλεσμα για την τότε ενδυματολογική επανάσταση ο άνθρωπος άρχισε να δένει όλα αυτά τα επιμέρους κομμάτια της ένδυσης με νήματα φυτικών ινών, δημιουργώντας το ολοκληρωμένο για την εποχή ρούχο.
Κρίνοντας από τα αρχαιολογικά δεδομένα, ραμμένα ρούχα εμφανίστηκαν από την ανώτερη Παλαιολιθική εποχή. Το 1964 η αποστολή του Ο.Ν.Bader στην περιοχή Sungir (κοντά στην πόλη Vladimir, Ρωσία) ανακάλυψε την ταφή ένας ηλικιωμένου άνδρα ο οποίος πέθανε 23 χιλιάδες χρόνια πριν. Οι αρχαιολόγοι κατάφεραν να αναδημιουργήσουν τα ρούχα του, που αποτελούνταν από ένα κοντό μανδύα, πουκάμισο από δέρμα ή σουέτ με μακριά μανίκια, χωρίς εγκοπή μπροστά, που φοριόταν από το κεφάλι. Τέτοια πουκάμισα και τώρα φορούν οι λαοί της Αρκτικής. Βρέθηκε και παντελόνι δερμάτινο το οποίο ήταν δεμένο με τα παπούτσια που ήταν τύπου Μοκασίνια.
Στην νεολιθική εποχή οι άνθρωποι έμαθαν να υφαίνουν και να πλέκουν. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήδη υπήρχε μια σειρά από διαφορετικά είδη ρουχισμού από δέρματα ζώων, καθώς και από διαφορετικά υφάσματα. Ανάλογα με τα υλικά που υπήρχαν και τις κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούσαν στην εκάστοτε περιοχή, οι άνθρωποι φόραγαν διαφορετικά τα ρούχα τους. Σε άλλες περιοχές τα φόραγαν από το κεφάλι, ενώ σε κάποιες άλλες τα έδεναν γύρω από το σώμα. Περίπου αυτή την εποχή εμφανίστηκαν και τα πρώτα ρούχα ανοικτού τύπου, με σκίσιμο μπροστά.
Στις επιστημονικές έρευνες είχε βοηθήσει η μούμια που ονομάζεται Έττσι, ενός κυνηγού της εποχής του χαλκού που βρέθηκε το 1991 στις Άλπεις, στα σύνορα μεταξύ Αυστρίας και Ιταλίας. Ο μανδύας ήταν το πάνω ρούχο, φτιαγμένος από ίνες χόρτων. Από μέσα υπήρχε ένα αμάνικο ένδυμα, κατασκευασμένο από δέρμα αιγοπροβάτων και έφτανε σε μάκρος ως το γόνατο, μακριές κάλτσες και περίζωμα. Το αμάνικο ένδυμα - γιλέκο ήταν σε πολλά σημεία μπαλωμένο με νήματα από ίνες σκληρών χόρτων. Το σύνολο της ενδυμασίας του αρχαίου ανθρώπου Έττσι συμπλήρωναν ένα γούνινο καπέλο, δεμένο με ιμάντες κάτω από το πηγούνι, και ψηλές μπότες από γούνα και σουέτ με μόνωση στο εσωτερικό από ένα στρώμα σανού.
Η αξία αυτής της ανακάλυψης του Έττσι δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί. Για πρώτη φορά στην ιστορία της αρχαιολογίας, στα χέρια των ερευνητών βρέθηκε ένα πλήρες σύνολο ρούχων ενός συνηθισμένου, της τότε εποχής, ανθρώπου, αντανακλώντας τις ανάγκες, προτιμήσεις και συνήθειες των ανθρώπων της λίθινης εποχής.
Από την αρχαιότητα, ο άνθρωπος προσπαθούσε να καλύψει το γυμνό σώμα του, κάτι που θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως αίσθημα ντροπής. Ωστόσο, η ερμηνεία αυτή είναι πάρα πολύ στενή και περιορισμένη, λαμβάνοντας υπόψη πως από παλιά και μέχρι σήμερα υπάρχουν φυλές όπου οι άνθρωποι κυκλοφορούν χωρίς ρούχα, όπως οι ιθαγενείς στην Αυστραλίας, και άλλοι. Το πιο πιθανό είναι τα ρούχα να μην ήταν μόνο και τόσο για κάλυψη, αλλά ένα σύμβολο προστασίας από εξωτερικές απειλές, τόσο τις πραγματικές όσο και τις φανταστικές. Ακόμα και το φυλαχτό ήταν ένα είδος ρούχου, διότι προστάτευε το ανθρώπινο σώμα από τον περιβάλλοντα κόσμο.
Αρχαιολογικές ανασκαφές δείχνουν ότι τα ρούχα έχουν ήδη εμφανιστεί σε πρώιμα στάδια της ανθρώπινης ανάπτυξης. Το κύριο υλικό για πρωτόγονα ρούχα, σε όλες τις περιοχές της Γης, ήταν τα δέρματα ζώων. Εργαλεία επεξεργασίας πρωτόγονων ενδυμάτων (μεταλλικές ξύστρες, μαχαίρια, μυτερά αντικείμενα, και άλλα) βρίσκονται στους χώρους διαμονής πρωτόγονων ανθρώπων, τα οποία ανήκουν σε Μουστιαία Περίοδο (100-40 χιλιάδες χρόνια πριν).
Τα πρώτα είδη των ρούχων όπως φαίνεται ήταν οι πρωτόγονες καμπαρντίνες (μανδύες) και περιτυλίγματα για τους μηρούς. Στη συνέχεια, δένοντας δέρματα ζώων στη μέση του, προστατεύοντας έτσι τα πόδια του από τα αγκάθια, ο άνθρωπος ανακάλυψε τις κάλτσες. Και ύστερα με παρόμοιο τρόπο τα μανίκια για να προστατεύει τα χέρια του. Και ως τελικό αποτέλεσμα για την τότε ενδυματολογική επανάσταση ο άνθρωπος άρχισε να δένει όλα αυτά τα επιμέρους κομμάτια της ένδυσης με νήματα φυτικών ινών, δημιουργώντας το ολοκληρωμένο για την εποχή ρούχο.
Κρίνοντας από τα αρχαιολογικά δεδομένα, ραμμένα ρούχα εμφανίστηκαν από την ανώτερη Παλαιολιθική εποχή. Το 1964 η αποστολή του Ο.Ν.Bader στην περιοχή Sungir (κοντά στην πόλη Vladimir, Ρωσία) ανακάλυψε την ταφή ένας ηλικιωμένου άνδρα ο οποίος πέθανε 23 χιλιάδες χρόνια πριν. Οι αρχαιολόγοι κατάφεραν να αναδημιουργήσουν τα ρούχα του, που αποτελούνταν από ένα κοντό μανδύα, πουκάμισο από δέρμα ή σουέτ με μακριά μανίκια, χωρίς εγκοπή μπροστά, που φοριόταν από το κεφάλι. Τέτοια πουκάμισα και τώρα φορούν οι λαοί της Αρκτικής. Βρέθηκε και παντελόνι δερμάτινο το οποίο ήταν δεμένο με τα παπούτσια που ήταν τύπου Μοκασίνια.
Στην νεολιθική εποχή οι άνθρωποι έμαθαν να υφαίνουν και να πλέκουν. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήδη υπήρχε μια σειρά από διαφορετικά είδη ρουχισμού από δέρματα ζώων, καθώς και από διαφορετικά υφάσματα. Ανάλογα με τα υλικά που υπήρχαν και τις κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούσαν στην εκάστοτε περιοχή, οι άνθρωποι φόραγαν διαφορετικά τα ρούχα τους. Σε άλλες περιοχές τα φόραγαν από το κεφάλι, ενώ σε κάποιες άλλες τα έδεναν γύρω από το σώμα. Περίπου αυτή την εποχή εμφανίστηκαν και τα πρώτα ρούχα ανοικτού τύπου, με σκίσιμο μπροστά.
Στις επιστημονικές έρευνες είχε βοηθήσει η μούμια που ονομάζεται Έττσι, ενός κυνηγού της εποχής του χαλκού που βρέθηκε το 1991 στις Άλπεις, στα σύνορα μεταξύ Αυστρίας και Ιταλίας. Ο μανδύας ήταν το πάνω ρούχο, φτιαγμένος από ίνες χόρτων. Από μέσα υπήρχε ένα αμάνικο ένδυμα, κατασκευασμένο από δέρμα αιγοπροβάτων και έφτανε σε μάκρος ως το γόνατο, μακριές κάλτσες και περίζωμα. Το αμάνικο ένδυμα - γιλέκο ήταν σε πολλά σημεία μπαλωμένο με νήματα από ίνες σκληρών χόρτων. Το σύνολο της ενδυμασίας του αρχαίου ανθρώπου Έττσι συμπλήρωναν ένα γούνινο καπέλο, δεμένο με ιμάντες κάτω από το πηγούνι, και ψηλές μπότες από γούνα και σουέτ με μόνωση στο εσωτερικό από ένα στρώμα σανού.
Η αξία αυτής της ανακάλυψης του Έττσι δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί. Για πρώτη φορά στην ιστορία της αρχαιολογίας, στα χέρια των ερευνητών βρέθηκε ένα πλήρες σύνολο ρούχων ενός συνηθισμένου, της τότε εποχής, ανθρώπου, αντανακλώντας τις ανάγκες, προτιμήσεις και συνήθειες των ανθρώπων της λίθινης εποχής.
