Ο δύτης είναι το άτομο το οποίο καταδύεται και μπορεί να μείνει κάτω από την επιφάνεια του νερού για ορισμένο χρονικό διάστημα. Οι καταδύσεις χωρίζονται σε ελεύθερη κατάδυση (χωρίς τη χρήση κατάλληλης αναπνευστικής συσκευής) και αυτόνομη κατάδυση (με τη χρήση κατάλληλης αναπνευστικής συσκευής). Οι δύτες της αυτόνομης κατάδυσης διακρίνονται στους εξαρτώμενους από την παροχή αέρα που τους διοχετεύεται από σκάφος επιφανείας και στους αυτοδύτες που χρησιμοποιούν αυτόνομη αναπνευστική συσκευή (μποτίλιες).
Το είδος της στολής που χρησιμοποιούν οι δύτες εξαρτώμενης παροχής παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της υποβρύχιας δραστηριότητας, καθώς επίσης και στο βάθος όπου μπορούν να κατεβούν. Η βασική στολή αποτελείται από αδιάβροχη λαστιχένια επένδυση κατάλληλα ενισχυμένη. Η εφαρμογή της στολής, ειδικά στους καρπούς και τους ταρσούς, είναι απαραίτητη ώστε να μη γίνεται δυνατή η είσοδος του νερού στο εσωτερικό της. Συμπλήρωμα της στολής είναι το μεταλλικό σφαιρικό σκάφανδρο με το μικρό γυάλινο φινιστρίνι, η οποία βιδώνεται σε ειδική υποδοχή της στολής που περιβάλλει το λαιμό του δύτη. Το σκάφανδρο έχει βαλβίδες για την είσοδο του καθαρού αέρα και την έξοδο του αέρα της εκπνοής. Η αναπλήρωση του αέρα γίνεται με λεπτό και ανθεκτικό λάστιχο, το οποίο βιδώνεται σε ένα σημείο του σκάφανδρου, όπου βρίσκεται η βαλβίδα εισόδου. Το λάστιχο καταλήγει σε μια αεραντλία συμπίεσης, η οποία είναι τοποθετημένη πάνω στο σκάφος επιφανείας και λειτουργεί αδιάκοπα, για να εφοδιάζει τον δύτη με καθαρό αέρα. Τα παπούτσια που χρησιμοποιούνται είναι βαριά και μεταλλικά, ενώ τα βαρίδια από μολύβι κρέμονται στη μέση του δύτη. Η αύξηση αυτή του βάρους είναι απαραίτητη για τη βύθιση, γιατί ο πιεσμένος αέρας που γεμίζει το σκάφανδρο αυξάνει την άνωση και τείνει να επαναφέρει το δύτη στην επιφάνεια της θάλασσας. Επειδή η θερμοκρασία είναι χαμηλή στα μεγάλα βάθη (όχι πάντως πιο χαμηλή από 4°C), οι δύτες είναι αναγκασμένοι να φορούν χοντρά μάλλινα υφάσματα.
Στα παλιότερα χρόνια η επικοινωνία του δύτη με το σκάφος γινόταν με το τράβηγμα ενός σκοινιού. Σήμερα η ενδοεπικοινωνία αντικατέστησε τον παλιό και αβέβαιο τρόπο επικοινωνίας.
Τα βάθη στα οποία εργάζονται οι δύτες είναι συνάρτηση του είδους της στολής, γιατί η πίεση αυξάνεται κατά 1 atm σε κάθε δέκα μέτρα. Στην κάθοδο των δυτών μέχρι και βάθος 50 μ. δεν υπάρχουν σοβαρές δυσκολίες ούτε και δημιουργούνται οργανικές βλάβες. Αντίθετα, η απότομη άνοδος, λόγω της μεγάλης διαφοράς πίεσης, έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση της «νόσου των δυτών». Στη μεγάλη πίεση που δημιουργείται λόγω του βάθους, το άζωτο που περιέχεται στον αέρα υγροποιείται μέσα στο σώμα και ξαναγίνεται αέριο με τη γρήγορη άνοδο. Έτσι όμως δημιουργούνται φυσαλίδες, οι οποίες εισχωρούν στην κυκλοφορία του αίματος και προκαλούν εμβολές στον εγκέφαλο, το νωτιαίο μυελό και άλλα όργανα. Βασικά συμπτώματα της «νόσου των δυτών» είναι η ναυτία, ο εμετός, ο ίλιγγος, η μερική παράλυση των άκρων, γεγονότα που μερικές φορές προκαλούν το θάνατο. Στις περιπτώσεις αυτές η μόνη σωτηρία είναι ο θάλαμος αποσυμπίεσης, όπου ελαττώνεται προοδευτικά η πίεση και επανέρχεται ομαλά η κανονική κυκλοφορία του αίματος, αρκεί να γίνει έγκαιρη εισαγωγή του δύτη ή του αυτοδύτη. Οι θάλαμοι αποσυμπίεσης είναι απαραίτητα εξαρτήματα των πλοίων που μεταφέρουν δύτες σε υποβρύχιες εργασίες, ανελκύσεις ναυαγίων κ.ά.
Στις περιπτώσεις των καταδύσεων σε μεγαλύτερα βάθη, η μεταφορά ατομικών συσκευών με αέρα εμπλουτισμένο σε αέριο ήλιο ελαττώνει τον κίνδυνο των οργανικών βλαβών από τις απότομες μεταβολές πίεσης. Οι δύτες βρίσκονται σε σύνδεση με το σκάφος επιφάνειας και από εκείνο τροφοδοτούνται με ανανεώσιμο αέρα σε αντίθεση με τους αυτοδύτες (βατραχανθρώπους), οι οποίοι είναι εφοδιασμένοι με ατομικές αναπνευστικές συσκευές και έχουν μεγάλη αυτονομία και άνεση κινήσεων (αυτοκατάδυση), χωρίς βέβαια να φτάνουν στο βάθος που μπορούν να κατεβούν οι εφοδιασμένοι με σκάφανδρα δύτες.
Το είδος της στολής που χρησιμοποιούν οι δύτες εξαρτώμενης παροχής παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της υποβρύχιας δραστηριότητας, καθώς επίσης και στο βάθος όπου μπορούν να κατεβούν. Η βασική στολή αποτελείται από αδιάβροχη λαστιχένια επένδυση κατάλληλα ενισχυμένη. Η εφαρμογή της στολής, ειδικά στους καρπούς και τους ταρσούς, είναι απαραίτητη ώστε να μη γίνεται δυνατή η είσοδος του νερού στο εσωτερικό της. Συμπλήρωμα της στολής είναι το μεταλλικό σφαιρικό σκάφανδρο με το μικρό γυάλινο φινιστρίνι, η οποία βιδώνεται σε ειδική υποδοχή της στολής που περιβάλλει το λαιμό του δύτη. Το σκάφανδρο έχει βαλβίδες για την είσοδο του καθαρού αέρα και την έξοδο του αέρα της εκπνοής. Η αναπλήρωση του αέρα γίνεται με λεπτό και ανθεκτικό λάστιχο, το οποίο βιδώνεται σε ένα σημείο του σκάφανδρου, όπου βρίσκεται η βαλβίδα εισόδου. Το λάστιχο καταλήγει σε μια αεραντλία συμπίεσης, η οποία είναι τοποθετημένη πάνω στο σκάφος επιφανείας και λειτουργεί αδιάκοπα, για να εφοδιάζει τον δύτη με καθαρό αέρα. Τα παπούτσια που χρησιμοποιούνται είναι βαριά και μεταλλικά, ενώ τα βαρίδια από μολύβι κρέμονται στη μέση του δύτη. Η αύξηση αυτή του βάρους είναι απαραίτητη για τη βύθιση, γιατί ο πιεσμένος αέρας που γεμίζει το σκάφανδρο αυξάνει την άνωση και τείνει να επαναφέρει το δύτη στην επιφάνεια της θάλασσας. Επειδή η θερμοκρασία είναι χαμηλή στα μεγάλα βάθη (όχι πάντως πιο χαμηλή από 4°C), οι δύτες είναι αναγκασμένοι να φορούν χοντρά μάλλινα υφάσματα.
Στα παλιότερα χρόνια η επικοινωνία του δύτη με το σκάφος γινόταν με το τράβηγμα ενός σκοινιού. Σήμερα η ενδοεπικοινωνία αντικατέστησε τον παλιό και αβέβαιο τρόπο επικοινωνίας.
Τα βάθη στα οποία εργάζονται οι δύτες είναι συνάρτηση του είδους της στολής, γιατί η πίεση αυξάνεται κατά 1 atm σε κάθε δέκα μέτρα. Στην κάθοδο των δυτών μέχρι και βάθος 50 μ. δεν υπάρχουν σοβαρές δυσκολίες ούτε και δημιουργούνται οργανικές βλάβες. Αντίθετα, η απότομη άνοδος, λόγω της μεγάλης διαφοράς πίεσης, έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση της «νόσου των δυτών». Στη μεγάλη πίεση που δημιουργείται λόγω του βάθους, το άζωτο που περιέχεται στον αέρα υγροποιείται μέσα στο σώμα και ξαναγίνεται αέριο με τη γρήγορη άνοδο. Έτσι όμως δημιουργούνται φυσαλίδες, οι οποίες εισχωρούν στην κυκλοφορία του αίματος και προκαλούν εμβολές στον εγκέφαλο, το νωτιαίο μυελό και άλλα όργανα. Βασικά συμπτώματα της «νόσου των δυτών» είναι η ναυτία, ο εμετός, ο ίλιγγος, η μερική παράλυση των άκρων, γεγονότα που μερικές φορές προκαλούν το θάνατο. Στις περιπτώσεις αυτές η μόνη σωτηρία είναι ο θάλαμος αποσυμπίεσης, όπου ελαττώνεται προοδευτικά η πίεση και επανέρχεται ομαλά η κανονική κυκλοφορία του αίματος, αρκεί να γίνει έγκαιρη εισαγωγή του δύτη ή του αυτοδύτη. Οι θάλαμοι αποσυμπίεσης είναι απαραίτητα εξαρτήματα των πλοίων που μεταφέρουν δύτες σε υποβρύχιες εργασίες, ανελκύσεις ναυαγίων κ.ά.
Στις περιπτώσεις των καταδύσεων σε μεγαλύτερα βάθη, η μεταφορά ατομικών συσκευών με αέρα εμπλουτισμένο σε αέριο ήλιο ελαττώνει τον κίνδυνο των οργανικών βλαβών από τις απότομες μεταβολές πίεσης. Οι δύτες βρίσκονται σε σύνδεση με το σκάφος επιφάνειας και από εκείνο τροφοδοτούνται με ανανεώσιμο αέρα σε αντίθεση με τους αυτοδύτες (βατραχανθρώπους), οι οποίοι είναι εφοδιασμένοι με ατομικές αναπνευστικές συσκευές και έχουν μεγάλη αυτονομία και άνεση κινήσεων (αυτοκατάδυση), χωρίς βέβαια να φτάνουν στο βάθος που μπορούν να κατεβούν οι εφοδιασμένοι με σκάφανδρα δύτες.
